Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakież to było dobre!!! Już dawno nie czytałam takiej książki - lekkiej, przystępnej obyczajówki o silnej, niezależnej kobiecie. O zawziętości, upartości, chęci zwyciestwa, dążenia do celu, zatraceniu się w swojej pracy, o szukaniu tego co w życiu najważniejsze, o próbach pogodzenia się z porażkami i szukania w tych porażkach czegoś wartościowego. Postaci pięknie zbudowane, ciekawe, nawet te poboczne! Widać, że autorka miała pomysł - na wątek, na rozbudowane postaci, nie ma tu nic sztucznego, na siłę, wszystko wspaniale ze sobą współgra. Coś wspaniałego! Nie mogłam się oderwać, opisy meczów wplecione w bardzo fajny sposób [nie znam się na tenisie, ale wierzę że było to wszystko dobrze przedstawione]. Naprawdę urzekł mnie styl i pomysł autorki.

Już nie mogę się doczekać aż sięgnę po jej kolejne dzieła, a z tego co słyszalam, te wcześniejsze są jeszcze lepsze!

Jakież to było dobre!!! Już dawno nie czytałam takiej książki - lekkiej, przystępnej obyczajówki o silnej, niezależnej kobiecie. O zawziętości, upartości, chęci zwyciestwa, dążenia do celu, zatraceniu się w swojej pracy, o szukaniu tego co w życiu najważniejsze, o próbach pogodzenia się z ...

Rozwiń

Zwiń

Nie byłam pewna jaką do końca ocenę wystawić. Z jednej strony historia głównych bohaterów mnie wciągnęła - zawsze lubię w takich książkach te początku relacji, czas kiedy jako czytelniczka nie mogę się doczekać aż w końcu się zejdą, przejrzą na oczy, dotrze do nich, że przecież się kochają! Tu, było bardzo fajnie budowane napięcie, podobało mi się jak z początku wyglądała ich znajomość - od szczerej nienawiści do prawdziwej miłości (naprawdę na plus to, że oni się z początku faktycznie nie lubili).
Niestety książka ma też sporo minusów - poza głównymi bohaterami, pozostałe postaci są bardzo płasko przedstawione. Są tylko tłem. Brakuje mi rozbudowania ich osobowości i wątków.
Końcówka książki i najbardziej kulminacyjny moment jest opisany na "łapucapu", można to było moim zdaniem dużo bardziej rozwinąć, pociągnąć.
No i oczywiście jest to typowy wattpad, słownictwo jest bardzo ubogie, proste, niektóre opisy i dialogi cringowe.

Ale jako całość wypada nienajgorzej.

Nie byłam pewna jaką do końca ocenę wystawić. Z jednej strony historia głównych bohaterów mnie wciągnęła - zawsze lubię w takich książkach te początku relacji, czas kiedy jako czytelniczka nie mogę się doczekać aż w końcu się zejdą, przejrzą na oczy, dotrze do nich, że przecież się kochają...

Rozwiń

Zwiń

Nawet nie wiem od czego zacząć! Ta książka wzbudziła we mnie.. wiele sprzecznych emocji. Pół książki się irytowałam, wywracałam oczami na naszych głównych bohaterów, nie potrafiąc ich do końca polubić (szegolnie zblazowanego, infantylnego, zapatrzonego w siebie Dextera) potem.. Och, szczęście, smutek i na koniec łzy (czy wzruszenia, szczęścia, smutku.. Ci co czytali na pewno wiedzą). Nie spodziewałam się, że tak przepadnę, że tak wczuje się w tą historię. Historie o straconych szansach, o latach mijania się, o niespełnionej miłości, kompletnie nieprzesłodzonej przygodzie, o szarej prozie życia, o chwilach szczęścia. Historie o tym, która przypomina nam, że należy czerpać z życia, cieszyć się życiem i doceniać każdą chwilę.

Na duży plus też konstrukcja książki - 20 lat w formie jednego dnia z każdego roku, ciekawy i naprawdę udany zabieg! Dzięki temu poznajmy długi okres życia naszych bohaterów, "dorastami" z nimi, a historia wcale się nie dłuży.
Jedynym minusem bywa niekiedy dość chaotyczne przeskakiwanie między myślami bohaterów. Czasami dopiero po dwóch zdaniach człowiek uświadamia sobie ze to juz opowieść z perspektywy Dextera, a nie Em, i na odwrót.

Nawet nie wiem od czego zacząć! Ta książka wzbudziła we mnie.. wiele sprzecznych emocji. Pół książki się irytowałam, wywracałam oczami na naszych głównych bohaterów, nie potrafiąc ich do końca polubić (szegolnie zblazowanego, infantylnego, zapatrzonego w siebie Dextera) potem.. Och, szczęś...

Rozwiń

Zwiń